Sen ağlama ey çocuk!... Seni böyle çaresiz,
Cehennem ortasında bırakanlar utansın...
Akranların yaşarken gamsız,tasasız,dertsiz;
Yüreğinde koca bir kor yakanlar utansın;
Şu gariban haline hor bakanlar utansın...

Yaşıtların oynarken bahçelerde, parklarda,
Kumdan kale yaparken sahilde , plajlarda,
Sen ensende ölümü hissettin bu yaşlarda,
Sana bu duyguları yaşatanlar utansın;
Dünyanı çepeçevre kuşatanlar utansın...

Sen de isterdin renk renk giysiyi, oyuncağı,
Leziz yemekler sunan fokur fokur ocağı,
Seni de sarmalıydı sıcak ana kucağı,
Kalpte zerre merhamet olmayanlar utansın;
İnsanlıktan nasibin almayanlar utansın...

Bakışınla diyorsun ; okşayın saçlarımı,
Rengi bilinmez olmuş; siyah mıydı,sarı mı?
Avuçlarında ne var; zemherinin karı mı?
O minik ellerini tutmayanlar utansın;
Sana doğru bir adım atmayanlar utansın...

Sen ki, öksüz ve yetim;üç kuruşluk malın yok,
Umarsız , çaresizsin , tutunacak dalın yok,
Okyanus ortasında küçücük bir salın yok,
Deryada dümen kıran o kaptanlar utansın;
Kör olası gözünü kapatanlar utansın...

Bırak , biz de yanalım ; karalar bağlayalım,
Derdinle dertlenelim , halini anlayalım,
Sen ağlama gül çocuk!...Artık biz ağlayalım,
Gözünden bir damla yaş akmayanlar utansın;
Yetimlerin yüzüne bakmayanlar utansın...

26,10.2014